Lees meer in mijn NIEUWSBRIEF
Waarom is plezier maken en genieten zo belangrijk om faalangst te voorkomen?
Sterk in de schoenen staan
Dit is toch wat we het liefst allemaal willen. Helaas leert de praktijk dat nog veel kinderen en jongeren zich helemaal niet sterk voelen. Ze voelen zich onzeker, zijn bang dingen aan te gaan en hebben geen positief gevoel over zichzelf.
Voor ouders is dit heel moeilijk om aan te zien. Je wil zo graag helpen en dat begrijp ik heel goed. Ik kom in mijn praktijk altijd ouders tegen die het beste met hun kinderen voor hebben. Ze willen ze graag helpen maar weten niet altijd hoe ze het moeten doen.
Ik heb nu al ruim 17 ervaring met begeleiding van kinderen en jongeren die zich onzeker voelen. En in deze ervaring heb ik geleerd dat het heel belangrijk is om kinderen en jongeren serieus te nemen in hun gevoel. Het is niet belangrijk hoe wij als ouders staan tegenover de angst van onze kinderen maar hoe je kind deze angst ervaart.
En dat is best lastig.
Ik heb het zelf ook nog wel eens. Dat mijn dochter opziet tegen een telefoontje en dat dan maar uitstelt. Ik voel dan ook de neiging om mijn dochter op te jutten en boos op haar te worden als ze het dan nog niet doet. Ik heb ook gemerkt dat mijn boosheid niet het gewenste effect heeft.
Bedenk dat de angst van het kind is, niet van jou. Je kan er dus alleen maar nieuwsgierig naar zijn. Hoe is dit voor je kind? Waar is zij bang voor? Wat denkt zij/hij dat er kan gebeuren? Als je kind dit vertelt kan je voozichtig vragen of je kind zeker weet dat dit gaat gebeuren of je kan vragen of hij/zij denkt dat deze gedachte haar/hem zou helpen.
Het kan ook helpend zijn om een beeld te laten maken van de zorg. Door er een beeld van te maken, kan je er wat meer afstand van nemen en kun je er makkelijker tegen vechten.
Als je mij een mail stuur, zal ik je een mooi voorbeeld mailen van een manier waarop je het kan tekenen.
Ja ik wil het blad “Jouw Zorg”.
Klik hier voor een aanbod van een fijne oudertraining.
Ook ik had als tiener last van faalangst
Binnenkort verschijnt mijn verhaal over mijn faalangst op de site van Reiswijze.
Het had voor mij destijds heel fijn geweest als mijn omgeving, leerkrachten en mijn ouders, hadden geweten wat er met mij aan de hand was en zij hadden geweten hoe zij mij konden helpen.
Ik weet zeker dat mijn ouders mij heel graag hadden willen helpen en alles hadden willen doen wat in hun vermogen lag om mij van mijn faalangst af te helpen, maar zij hadden geen idee? Zij hadden niet de kennis over faalangst, niet de tools en ze waren zich niet ook bewust van hun eigen aandeel in mijn faalangst.
Veel ouders willen hun kind wel helpen maar weten niet HOE?
Door mijn eigen ervaring ben ik me ervan bewust geworden dat dit veel kan uitmaken. Als ouders en leerkrachten de signalen van faalangst goed opvangen, tools hebben om er mee om te gaan en bewust zijn van hun eigen aandeel daarin, zijn zij in staat heel veel voor hun kind te betekenen. Je staat als ouder niet langer machteloos langs de kant als je kind aangeeft dat het last heeft van buikpijn omdat het niet naar school wil. Ik heb al mijn kennis en ervaring omgezet in een verhelderende en praktische training voor ouders. Deze training heeft de toepasselijke naam HOE.
Volg de oudertraining en je weet precies HOE
Na het volgen van deze training, weet je:
- Wat faalangst is en hoe je het kan herkennen
- Wat de oorzaken van faalangst zijn
- Wat je vooral niet moet doen
- Hoe je je kind kan helpen positiever te denken
- Hoe je complimenten kan geven en ontvangen
- Hoe je positieve communicatie kan inzetten
- Hoe je actief kan luisteren
- Hoe je je kind kan helpen te ontspannen
Wat krijg je:
- Heldere theorie over faalangst en opdrachten
- Waardevolle tips, ook na de cursus.
- Uitgeschreven oefeningen die je zo kan toepassen
CURSUS H.O.E. DOE HET VOOR JE KIND EN OOK VOOR JEZELF!
Ieder mens heeft recht op plichten
Jan Terlouw plaatste deze opmerking “Ieder mens heeft recht op plichten”.
Volgens Jan Terlouw wil ieder mens ergens bij horen, van belang zijn en is het daarom belangrijk dat ieder mens het gevoel heeft iets te kunnen bijdragen.
Ik onderschrijf deze mening van harte.
In mijn praktijk heb ik te maken met veel kinderen die zich onzeker voelen. Onzeker over hun eigen kunnen. Ik vraag veelal aan ouders wat deze kinderen voor bijdrage leveren in het huishouden en verder wat zij zelfstandig doen. Meestal krijg ik een antwoord dat zij wel wat doen als de ouders daarom vragen. Bij doorvragen blijkt dat veel ouders te veel voor hun kinderen doen. Dingen die zij inmiddels zelf kunnen.
Volgens Jan Terlouw functioneert niets zonder vertrouwen.
Hoeveel vertrouwen geven wij onze kinderen. Onbewust soms minder dan wij eigenlijk willen. Veel ouders willen graag zien dat hun kinderen gelukkig zijn. Dat zij zich goed voelen. En om die reden doen wij veel voor onze kinderen. Maar is dat altijd het juiste?
Een moeder kwam met haar dochter Susan (fictieve naam) binnen. Meisje was 9 jaar. Moeder had haar bij mij aangemeld omdat haar dochter heel onzeker was. Susan verschool zich grotendeels achter haar moeder en als ik haar een vraag stelde, keek zij naar haar moeder.
Uit gesprek met moeder bleek dat moeder alles deed voor Susan. Ze riep haar uit bed, legde haar kleding klaar, maakte haar brood klaar en pakte de tas in. Ze bracht Susan naar school en haalde haar ook weer op uit school. Moeder bracht haar dochter ook naar speelafspraakjes en haalde haar daarvan op. Ook naar de sportclub werd de dochter door moeder gebracht en leesboeken haalde moeder samen met haar dochter in de bibliotheek.
Ik vroeg aan moeder of zij bereid was om de opvoeding van Susan anders te gaan aanpakken. Samen met moeder en Susan werd een plan gemaakt waarin de zelfstandigheid van Susan zou worden vergroot. Tot grote verbazing van moeder vond Susan het heel prettig en binnen de kortste keren kwam zij zelfstandig uit bed, maakte haar eigen brood klaar en pakte haar tas in.
De zelfstandigheid bleef zich uitbreiden. Susan wilde meehelpen met eten klaarmaken. Nog geen maand later bakte zij zelfstandig koekjes en heerlijke cake.
Een jaar later is Susan enorm veranderd. Ze fietst zelfstandig naar school, naar de bibliotheek, naar haar vriendinnen en naar de sportclub. Ze past wel eens op haar broertje als haar moeder voor schooltijd al naar haar werk moet. Ze kookt af en toe het avondeten en ze bakt nog steeds heerlijke koek en cakejes. Het zelfvertrouwen van dit meisje is enorm gegroeid en dit is ook terug te zien in haar schoolresultaten.
Moeder gaf haar dochter vertrouwen in haar eigen kunnen, De dochter leverde een belangrijke bijdrage in het gezin en daardoor voelde zij dat zij erbij hoorde.
Juist in deze complexe en veranderende tijd is het van enorm belang dat onze kinderen vertrouwen krijgen in hun eigen kunnen .
Wil je ook leren hoe je dit kan bevorderen?
Kijk hier voor meer informatie en meld je aan!
Deze cursus is gebaseerd op Positive Discipline waarin je wel 52 manieren leert om het vertrouwen van je kind te vergroten. 52 manieren want ik geloof er niet in dat 1 manier altijd de beste manier is. Ieder kind is immers anders.
We starten op 1 maart, na de voorjaarsvakantie. In drie maanden leer jij hoe jij je kind en je gezin op de rit krijgt.
Check je agenda en doe mee!
Kijk hier voor meer informatie en meld je aan!
Indien je vragen hebt, mariska@reiswijze.nl me dan. Ik neem graag contact met je op.
Een cadeau aan jezelf.
Goede voornemens: Een cadeau aan jezelf.
Nog 2 dagen en dan is 2020 voorbij. Een goed moment om terug te kijken om vooral ook een goed moment om vooruit te kijken.
Wat neem ik mee naar volgend jaar en wat niet.
Terwijl ik daarover aan het nadenken was, viel er een brief voor mij op de deurmat. Toen ik de brief openmaakte, was ik verrast. Het bleek een brief te zijn die ik een paar maanden geleden aan mijzelf had geschreven als “opdracht” van een hele interessante trainingsdag.
De opdracht was: Schrijf een lieve brief aan jezelf.
En wat was ik blij met de mooie woorden die ik daarin aan mijzelf had geschreven. Een aantal zinnen daarvan wil ik graag met jullie delen:
• Je mag er zijn. Je bent goed genoeg. Je mag krachtig zijn maar je mag ook kwetsbaar zijn.
• Je mag ook even niets doen. Ook dat is oké.
• Kies wat jou gelukkig maakt, laat los wat dit niet doet.
• Sta af en toe even stil en voel. Je krijgt vanzelf je antwoord op je vragen.
Deze woorden, geschreven in een brief, deden mij goed en dat was uiteraard ook de bedoeling.
Ik gun jou dit ook.
Schrijf vandaag nog de brief en maak deze in het begin van het nieuwe jaar open.
Wens ik alle lezers van deze blog, een hele fijne, warme, mooie en gezellige jaarwisseling en een mooi, inspirerend, liefdevol en gezond 2021.
Ken je iemand die ook wel een cadeautje kan gebruiken, stuur deze blog dan door.
Lieve Groetjes Mariska
Nieuwsgierig naar andere blogs die ik in het afgelopen jaar heb geschreven, neem dan een kijkje op mijn website www.reiswijze.nl
En als het er niet is……weet een mens pas wat ie mist
Een mens weet pas wat ie mist, weet pas wat ie mist,
als het er niet is
dan weet een mens pas wat ie mist
Ik hoorde net het liedje van Huub van der Lubbe en wist direct dat dit mijn titel moest gaan worden voor mijn terugblik op 2020.
Het jaar 2020 begon veelbelovend maar eindigde in mineur.
We hebben allen, ieder op zijn eigen manier, veel moeten laten en moeten missen.
Aan de andere kant hoorde ik ook geluiden van mensen die mij vertelden dat zij ook waardevolle lessen hebben geleerd in 2020 en deze hopen mee te nemen naar het nieuwe jaar.
Deze lessen gingen over “wat maakt mij gelukkig”.
Ik luisterde pas naar een lezing over geluk van drs Meike Bartels en zei vertelde dat zij een onderzoek had gedaan naar wat mensen gelukkig maakt. Vragen die zij had onderzocht waren oa:
1. maakt geld gelukkig?
2. maakt het hebben van kinderen gelukkig?
3. maakt het hebben van een duurzame relatie gelukkig?
Misschien leuk om zelf eens antwoord te geven op bovenstaande vragen.
Uit onderzoek blijkt dat het hebben van geld tot een zekere hoogte gelukkig maakt. Als je kan voldoen in je basisbehoeften en je daarnaast geld hebt om op vakantie te gaan en af en toe iets leuks te doen, dan maakt dat gelukkig. Het hebben van meer geld leidt niet automatisch tot meer geluk.
Het hebben van kinderen en of een vaste relatie leidt niet automatisch tot meer geluk. Gemiddeld gezien bevordert dit het wel.
Wat leidt dan wel tot geluk.
Uit onderzoek blijkt dat “je goed voelen en goed functioneren” leidt tot je gelukkig voelen.
En wanneer voel je je en functioneer je dan goed?
Als je het gevoel hebt om ergens bij te horen en van belang te zijn.
Vooral kinderen en jongeren hebben het moeilijk in deze periode. Juist voor hen is het belangrijk dat zij het gevoel hebben ergens bij te horen en van belang te zijn. En juist daarin zijn ze nu erg beperkt.
Maar we kunnen er wel wat aan doen….
Geef kinderen en jongeren het gevoel dat zij van belang zijn door:
1. een persoonlijke bedankbrief te schrijven aan je kinderen waarin je vertelt wat zij voor jou betekenen en of
2. iedere dag iets aardigs te doen speciaal voor je kind of iets aardigs te zeggen en of
3. maak verbinding door ze iedere dag even te knuffelen of een ander gebaar van contact me ze te maken en of
4. laat kinderen meedenken over de invulling van de feestdagen en geef ze daarin bepaalde verantwoordelijkheden. Laat ze zelf kiezen wat zij willen, kunnen regelen bv het mooi aankleden van de eettafel en of
5. stimuleer je kinderen iets goeds te doen voor een ander. Bv een boodschap voor een oudere buurvrouw, het schrijven van een kaartje of het meedenken aan een goed doel.
Reiswijze wenst u in deze feestdagen een tijd van rust en verbinding
en vertrouwen in 2021.
In 2021 staat Reiswijze, vol vertrouwen, weer klaar voor u met therapie en training op het gebied van het verminderen van angsten.
En daar stond zij dan.
Een paar weken geleden was ik op het strand. Het was een schitterende dag zoals we er de laatste weken veel van hebben gehad. Omdat het een van mijn laatste vakantiedagen was, had ik besloten mijzelf samen met mijn man eens lekker te verwennen. In plaats van zelf eten en drinken mee te nemen besloot ik om eens lekker te gaan lunchen in een restaurantje aan het strand.
En zo zat ik daar, heerlijk te genieten.
Achter mij kwam een moeder met 3 kinderen zitten. Ze hadden alle spullen van het strand meegenomen, bang mogelijk voor diefstal. Het was een heel gesjouw want de moeder had veel spullen meegenomen naar het strand.
De kinderen wilden graag een tosti eten en moeder bestelde deze voor haar kinderen en ook 1 voor haarzelf. Het duurde lang voordat de bestelling werd gebracht en de zoons werden al wat ongeduldig. Wat moesten zij lang wachten.
Ik vond het ook wat lang duren voor 4 tosti’s, zat ik nog te denken.
Toen de tosti’s eindelijk gebracht werden en verorberd, vlogen de kinderen weg en lieten moeder daar staan met alle spullen.
Herkenbaar?
Ik vond het er triest uitzien. Uiteraard riep moeder haar zoons na maar die deden net of ze niets hoorden.
Het lukte moeder niet om alleen alle spullen in haar eentje mee te nemen en daar stond zij dan.
Heb je dit ook wel eens meegemaakt. Dat jij achter bleef met alle spullen die opgeruimd, gedragen enz moesten worden. Feestje gehad en daarna is iedereen gevlogen en wie kan het opruimen. Juist de ouders.
Zijn dit dan slechte kinderen? Moeten deze kinderen niet gestraft worden?
Nee, deze kinderen doen wat de meeste kinderen willen doen namelijk plezier maken, spelen. Zij hadden helemaal niet meer gedacht aan deze spullen. Deze zouden vanzelf wel weer op het strand verschijnen. Niet hun verantwoordelijkheid.
Kan dit niet anders?
Ja dit kan zeker anders.
Hilde en ik organiseren een gratis workshop “Opvoeden in de 21e eeuw” in de bibliotheek van De Lier. Nadat de eerste workshop op maandag 5 oktober binnen een paar dagen was volgeboekt, hebben Hilde en ik besloten om dezelfde week nog een workshop te organiseren en wel op donderdag 8 oktober van 19:00 tot 20:30 uur.
Als je kinderen medeverantwoordelijk maakt voor de spullen die meegaan naar het strand en daarover van te voren duidelijke afspraken maakt. Samen een lijst maken van alle spullen die meegaan en deze laten zien aan de kinderen. Vervolgens bespreken wie wat gaat meenemen en daar verantwoordelijk voor is.
Als kinderen dit van te voren weten en dit met hen is besproken is er een veel grotere kans dat de kinderen de spullen zouden meenemen uit het restaurant naar het strand. Het was namelijk hun verantwoordelijkheid zoals ze allemaal een verantwoordelijkheid hebben.
Veel van deze taken worden niet vooraf besproken en wij als ouders gaan er vanuit dat kinderen dit dan vanuit hun zelf gaan doen, dit zelf leren.
Dit is een misvatting. Verantwoordelijkheid dragen is een taak die wij als ouders onze kinderen moeten leren.
Ik heb gelukkig een lieve vriendin die mij jaren geleden er op wees dat ik bij het ophalen van mijn kinderen bij haar ( zij was een tijdje oppas voor mijn kinderen), ik automatisch de tassen van de kinderen droeg. Toen zij mij erop wees bedacht ik dat het inderdaad wel gek was dat ik iets voor de kinderen deed wat zij best zelf konden doen. Bovendien ontnam ik ze daarbij het oefenen in verantwoordelijkheid dragen voor je eigen spullen. Vanaf die dag heb ik dit niet meer gedaan en ik ben er nog steeds erg blij mee. Mijn kinderen dragen automatisch hun eigen tassen en zijn vaak ook bereid een ander te helpen dragen als diegene meer dan 1 tas heeft.
Gelukkig voor bovenbeschreven moeder kwamen haar zoons na van loop van tijd terug om te vragen waar hun moeder nu bleef en waren zij bereid om te helpen dragen.
Herken je in bovenstaand verhaal. Maak je ook regelmatig me dat je kinderen nadat ze lol hebben gehad, er vandoor gaan en geen verantwoordelijkheid nemen om de spullen op te ruimen, om te helpe dragen enz en je wilt dit niet langer, laat het mij dan weten.
Er is namelijk wel een oplossing voor en je helpt niet alleen jezelf ermee maar ook je kinderen.
Want hoe zou het nu zijn geweest als bovenbeschreven moeder van te voren overleg had gehad me haar kinderen. Ze serieus betrokken had bij het organiseren van het uitje naar het strand. Wie heeft ideeën, hoe gaan we het doen, wie doet wat?
Na afloop van het etentje hadden de kinderen hun eigen spullen gepakt, zoals afgesproken. Moeder had niet boos hoeven worden, niet verdrietig hoeven zijn. Ze hadden met elkaar weer terug naar het strand kunnen gaan.
We willen dit allemaal toch als ouder. Dit lijkt sprookjesachtig, het ideale kind maar er is niets sprookjesachtig aan. Alles heeft te maken met de manier waarop jij als ouder je kinderen benaderd.
Wil je dit ook leren!
Dit kan. Hilde en ik organiseren een gratis workshop “Opvoeden in de 21e eeuw” in de bibliotheek van De Lier. Nadat de eerste workshop op maandag 5 oktober binnen een paar dagen was volgeboekt, hebben Hilde en ik besloten om dezelfde week nog een workshop te organiseren en wel op donderdag 8 oktober van 19:00 tot 20:30 uur.
Meld je nu aan want vol is vol.
Maak jij je kind afhankelijk uit liefde?
Onlangs heb ik ook een coronatest laten doen omdat ik wat vage klachten had, lichte verhoging en wat spierpijn.
Het was mooi weer, de teststraat was ingericht op een parkeerterrein en toen ik aankwam, stond er al een kleine rij wachtenden. Dit verbaasde mij enigszins omdat mij gevraagd was om op tijd te komen en niet te vroeg en ook niet te laat, juist om geen rij te doen ontstaan. Iedere aanwezige had deze mail ook ontvangen maar voor iedereen is op tijd zijn waarschijnlijk een rekbaar begrip.
Toen ik daar zo stond te wachten in de rij viel mij een stel voor mij op bestaande uit een moeder en een volwassen dochter. Nu is dat niet zo opvallend zou je zeggen al kan je je wel afvragen of een moeder ook in de rij moet gaan staan naast een volwassen dochter.
Mogelijk moeten zij allebei getest worden dacht ik nog.
Beiden toonden behoorlijk zenuwachtig. Dat merkte ik op uit hun gedrag; friemelen, onrustige heen en weer bewegen en werd ook bevestigd door de moeder die zich naar mij omdraaide met een heel angstig gezicht. Door dit gezicht was ik ervan overtuigd dat in ieder geval de moeder de test moest laten doen. Dat bleek echter niet zo te zijn.
Moeder vertelde mij ongevraagd dat zij de test niet mocht laten doen omdat zij geen klachten had maar haar dochter wel. Waarvoor dan die angst op haar gezicht alsof er straks iets vreselijks zou gaan gebeuren met haar dochter. En het leek erop dat de dochter dit ook van mening was. En daar kwam nog bij dat moeder haar dochter ook onbewust het gevoel gaf dat zij dit vervelende gebeuren niet alleen aankon maar dat zij, als moeder, haar dochter daarbij moest begeleiden, opvangen. Ik merkte bij mijzelf op dat de angst van de moeder mij ook niet onberoerd liet.
Terwijl waar hebben we het over. Het is zo gebeurd, veel korter dan bij de tandarts in de stoel zitten, het doet geen pijn, het voelt hoogstens wat onprettig.
De angst kan er echter wel voor zorgen dat je onbewust je keel dichtknijpt waardoor het mogelijk onprettiger voelt dan dat je ontspannen zou plaatsnemen.
Deze moeder heeft de coronatest voor haar dochter veel spannender en dus vervelender gemaakt en tegelijkertijd haar dochter een gevoel gegeven dat zij onprettige gebeurtenissen niet alleen aankan.
Hoe erg is dit nu kan je denken maar wat had er nu gebeurd als moeder gewoon in de auto was blijven zitten en even was gaan lezen of lekker naar muziek was gaan luisteren.
Dochter had daar alleen in de rij gestaan. Met wat voor gedachten denk je?
- Ik kan dit al alleen
- Mijn moeder heeft vertrouwen in mij dat ik dit zelf aankan
- Ik ben al volwassen dus ik kan dit.
En welke gevoelens leveren deze gedachten op?
- Zelfstandigheid
- Trots
- Vertrouwen
En wat willen wij onze kinderen meegeven? Juist een gevoel van eigenwaarde, zelfstandigheid, relativeringsvermogen, veerkracht enz.
Wat dragen wij bij?
Onbewust doen we als ouders vaak veel te veel voor onze kinderen en geven ze daarmee het gevoel dat ze de dingen niet zelf kunnen.
Maak je kinderen minder afhankelijk van jezelf als ouder.
Stimuleer ze tot zelf nadenken, zelfstandigheid en veerkracht. Je kinderen zullen je later heel dankbaar zijn en vooral opgroeien tot volwassen mensen zelfvertrouwen en empathie.
Als je nu denkt dat dit wel zal meevallen en dat je je kind al heel veel zelfstandig laat doen, laat je dan eens verrassen door mee te doen aan de gratis online Masterclass die ik samen met Hilde Cromjongh geef op woensdagavond 16 september a.s.
We moeten weer…
| We moeten weer … Volgende week beginnen de scholen weer. De vakantie is voorbij. Tijdens de vakantieperiode heb ik me heerlijk gevoeld. Het was wel een andere vakantie dan andere jaren. Dit keer geen lange autoreis naar Italië maar daarvoor in de plaats een autoritje van slechts een uurtje naar Rhenen. Fietsen, wandelen, zwemmen, bowlen, roeien, historische plekken bezoeken allemaal dingen die ik heb kunnen doen in Rhenen. En niet te vergeten een heerlijk ambachtelijk ijsje eten. Nu ja 1, het waren er eerlijk gezegd wel meer.  Het ging allemaal heerlijk ontspannen en relaxed. Ik heb tijdens deze vakantieperiode heerlijk kunnen chillen. Dat voelt zo heerlijk en wil ik graag vasthouden. Maar ik weet dat het niet makkelijk is. Ik heb me al zo vaak voorgenomen om vaker te ontspannen, rustiger aan te doen, me niet zo druk te maken, ect… Herkenbaar? Voordat ik het weet ben ik weer met allerlei acties in de weer waarvan ik denk dat die nu moeten gebeuren; Ik moet een nieuwsbrief schrijven, ik moet nu toch echt die online opleiding afmaken, ik moet mijn praktijk nog opruimen, ik moet mijn kantoor nog opruimen, ik moet mijn tafeltjes nog verven, ik moet moet moet moet ……  Dit herkenbaar? Hoe vaak gebruik je niet het woord “ moeten ”. Misschien zeg je het niet altijd hardop maar hoe vaak komt dit woord wel niet in je hoofd. Regelmatige vraag ik aan ouders om er eens bij stil te staan hoe vaak zij het woord “ moeten ” in hun gedachten hebben. Veel ouders zijn zich niet bewust van hoe vaak zij het denken. Ik herinner me nog dat ik voor het eerst deze vraag aan een ouder had gesteld en zij antwoordde dat zij nooit iets van haar zelf moest. Ik vroeg haar het toch eens bij te houden om te kijken of haar mening hierover klopte. Ze stond nog niet buiten of ze appte mij al dat zij al 2 “moet-gedachten” had bedacht. De scholen gaan weer beginnen. Veel kinderen kijken hier naar uit. Zien hun vertrouwde vriendinnen en vriendjes weer terug. Zij mogen weer naar school. Dit geldt echter niet voor alle kinderen. Voor deze groep kinderen is het naar school gaan meer een Moeten. Zij zien er erg tegenop. Misschien vanwege: • Nieuwe onbekende leerkracht • Onzekerheid of ze de nieuwe stof wel aankan • Bang om weer gepest te gaan worden • Bang om er niet bij te horen • Bang om antwoord te geven op een vraag • Bang om fouten te maken • Bang om naar de nieuwe school te gaan  Als ouder voel je vaak machteloos staan tegenover deze angsten. Je kind moet namelijk wel naar school. Maar mijn kind heeft last van: • Driftbuien • Hoofdpijn • Buikpijn • Misselijk voelen • Huilbuien • Angstige dromen • Slecht slapen  Je hebt al geprobeerd om je kind te overreden met goede argumenten, je bent boos geworden, je hebt je afgewend van je kind (ze zoekt het maar even uit, niets helpt toch), je hebt straf gegeven en of beloond, en toch blijft dit gedrag terugkomen. Maar je wil je kind gelukkig zien, vrij, ontspannen, weerbaar, sociaal enz. Dit kan! Als ouder kan je hierin heel veel voor je kind doen en ik kan je hierin helpen. Reiswijze geeft al sinds januari 2006 begeleiding aan kinderen en jongeren met faalangst. Ik heb daarbij mijn eigen trainingen ontwikkeld namelijk “Positief Denken” en “Meer Durven Doen”. Uniek in de behandeling is de grote plaats die wordt ingenomen aan de begeleiding van de ouders in dit proces. Voor de ouders heb ik namelijk een aparte oudertraining ontwikkeld “ HOE ” waarin je als ouder leert op welke manier je je eigen kind kan ondersteunen. Na deze training die ik nu ook online aanbied, leer je als ouder; 1. Wat je kunt doen is en hoe je het kan herkennen 2. Wat de oorzaken zijn van faalangst 3. Wat je als ouder kan doen om je positiever te laten kijken / denken 4. Hoe je in gesprek met je kind / haar eigen angsten onder ogen kan laten zien en kan helpen deze te overwinnen. Alle vele ouders deze training gevolgd en zij geven allen aan dat zij veel tools hebben gekregen en dat zij nu niet langer machteloos voelen. Aantal reacties: Sandra: Ik wilde leren omgaan met mijn dochter als zij in paniek schiet of als zij thuiskomt met een onvoldoende terwijl zij goed geleerd gehad. Ik heb geleerd te luisteren, feedback te geven, wat ik tegen haar wel of niet kan zeggen. Hoe ik haar kan helpen. Mariska is een gepassioneerde trainster. Ze geeft een heldere toelichting. Wil je weten hoe je het beste kan communiceren met je kind, dan past deze training helemaal bij jou Monique : Ik wilde handvatten krijgen zodat ik mijn zoon beter kan begrijpen op welke manier hij denkt en hier op in kan spelen. Ik heb veel tips gekregen om met mijn zoon om te gaan. Mariska is duidelijk, ze oordeelt niet. Geeft goede feedback.Ik heb veel tips van haar gehad. De groep heb ik als heel gezellig ervaren, de ouders vond ik open en respectvol naar elkaar. Iedereen probeerde elkaar ook te helpen met tips en tops. Ja ik wil ook dat mijn kind dit jaar ontspannen door kan komen, dat zij zich gelukkig, vrij en weerbaar mag voelen. Dat zij kan en durft te laten zien wie hij / zij is. Dat zij zijn / haar talenten kan laten stralen, dat hij / zij op school kan laten zien wat hij / zij kan.  Het kan. Meld je aan de voor één van de trainingen die ik dit schooljaar weer aanbied. Stuur een mail en je ontvangt een aanmeldingsformulier. Wil je niet zo lang wachten en je nu al tips ontvangen, stuur mij dan een mail en je ontvangt 3 weken een tip om je kind te ondersteunen. Je hoeft als ouder namelijk niet machteloos aan de zijkant te staan. Je kan wat doen. NB: de tips zijn ook heel handig voor leerkrachten. 1 tip geef ik nu al weg. Tip 1: Verander het woord ” moeten ” in kunnen / mogen . Luister naar het verschil in gevoelens die deze woorden bij je oproepen. Blijf het een tijdje volhouden. Vraag je iedere keer af bij het woordje moeten, van wie? En wat gebeurt er als ik het niet doe? Luister goed naar je antwoord. Ik wens iedereen een ontspannen schooljaar toe. Mariska van der Meijs  |
Zonnetje, maan, sterretje
Is dat wel zo’n goed idee?
Sinds een aantal jaren worden op de basisscholen kinderen ingedeeld in een zonnetje, maantje of sterretje. Deze indeling wordt gemaakt op basis van de snelheid en vermogen van kinderen om te leren rekenen en lezen. Dit is handig want dan kunnen leerkrachten makkelijk een indeling maken in de klas van kinderen die geen hulp, een beetje hulp of nog veel hulp nodig hebben.
Heel goed en handig zou je denken.
Handig misschien wel maar goed zeker niet.
De kwalijke gevolgen van deze indeling kom ik bijna iedere dag tegen in mijn praktijk.
Kinderen gaan zich namelijk identificeren met deze indeling. Zij zijn niet langer meer Anne, Klaasje, Wilco, Peter, Sophie of Demi maar zonnetje, maan of sterretje.
Zo erg is dat toch niet. Kinderen zien het als een beloning als zij dan in de zon-groep mogen. Zij hebben dan iets om naar uit te kijken, naar te streven.
En daar zit nu juist het probleem. Op deze wijze is er op een onbewuste manier een idee ontstaan dat het beter is als je in de zon-groep zit. Je bent dan beter. Dat betekent automatisch dat je dus minder bent als je in de sterretjes-groep zit. En doordat kinderen zich gaan identificeren met deze indeling, voelen zij zich dus ook een beter kind als ze in de zon-groep zitten en een minder goed kind als ze in de ster-groep zitten.
Veel volwassen mensen hebben het rare idee dat om kinderen het beter te laten doen, we ze eerst slechter moeten laten voelen.
Zoals dr. Jane Nelsen in haar boek “opvoeden met Positive Discipline” schrijft, begrijpen leerkrachten en ouders vaak wel, als ze dit horen, dat dit een heel raar idee is, maar toch grijpen ze steeds weer terug op de oude gewoonte van competitie.
Zo schadelijk is dat toch niet? Of wel!
Ik ben inmiddels al vele jaren van school en kwam een paar jaar geleden een oud-klasgenoot van mij tegen. Hij vertelde me dat hij heel veel jaren last heeft gehad van de indeling van de klas, die de leerkracht in de 4e klas van de lagere school maakte. Iedere leerling die goed kon leren en alle opdrachten goed maakte, kreeg 2 stickers en kon aan het einde van de week daar een mooie kaart mee verdienen. Iemand die niet zo makkelijk en snel kon leren, kreeg dit uiteraard niet. Ook al werkte dat kind mogelijk harder dan het kind dat twee plaatjes had verdiend.
Door dit jaar is zijn zelfvertrouwen sterk afgenomen. Het heeft hem vele jaren en ook therapie gekost om weer zelfvertrouwen terug te vinden. En zelfs nu nog, zoveel jaren later, kan hij het verhaal bijna niet vertellen met droge ogen.
Laten we dus, in deze tijden van bezinning waarin we gelukkig bewuster nadenken over discriminatie, uitsluiting en verdeling eens gaan nadenken over hoe we kunnen zorgen voor verbinding en inclusiviteit in plaats van opdeling en buiten sluiten.
Ik roep alle leerkrachten en schoolbesturen op om zich hierover te buigen en na te denken over andere manieren om kinderen te benaderen.
Ieder kind moet als apart individu benaderd worden met zijn of haar eigen mogelijkheden en talenten in plaats van hen in hokjes in te delen.