En daar stond zij dan.

Een paar weken geleden was ik op het strand. Het was een schitterende dag zoals we er de laatste weken veel van hebben gehad. Omdat het een van mijn laatste vakantiedagen was, had ik besloten mijzelf samen met mijn man eens lekker te verwennen. In plaats van zelf eten en drinken mee te nemen besloot ik om eens lekker te gaan lunchen in een restaurantje aan het strand.

En zo zat ik daar, heerlijk te genieten.

Achter mij kwam een moeder met 3 kinderen zitten. Ze hadden alle spullen van het strand meegenomen, bang mogelijk voor diefstal. Het was een heel gesjouw want de moeder had veel spullen meegenomen naar het strand.

De kinderen wilden graag een tosti eten en moeder bestelde deze voor haar kinderen en ook 1 voor haarzelf. Het duurde lang voordat de bestelling werd gebracht en de zoons werden al wat ongeduldig. Wat moesten zij lang wachten.

Ik vond het ook wat lang duren voor 4 tosti’s, zat ik nog te denken.

Toen de tosti’s eindelijk gebracht werden en verorberd, vlogen de kinderen weg en lieten moeder daar staan met alle spullen.

Herkenbaar?

Ik vond het er triest uitzien. Uiteraard riep moeder haar zoons na maar die deden net of ze niets hoorden.

Het lukte moeder niet om alleen alle spullen in haar eentje mee te nemen en daar stond zij dan.

Heb je dit ook wel eens meegemaakt. Dat jij achter bleef met alle spullen die opgeruimd, gedragen enz moesten worden. Feestje gehad en daarna is iedereen gevlogen en wie kan het opruimen. Juist de ouders.

Zijn dit dan slechte kinderen? Moeten deze kinderen niet gestraft worden?

Nee, deze kinderen doen wat de meeste kinderen willen doen namelijk plezier maken, spelen. Zij hadden helemaal niet meer gedacht aan deze spullen. Deze zouden vanzelf wel weer op het strand verschijnen. Niet hun verantwoordelijkheid.

Kan dit niet anders?

Ja dit kan zeker anders.

Hilde en ik organiseren een gratis workshop “Opvoeden in de 21e eeuw” in de bibliotheek van De Lier. Nadat de eerste workshop op maandag 5 oktober binnen een paar dagen was volgeboekt, hebben Hilde en ik besloten om dezelfde week nog een workshop te organiseren en wel op donderdag 8 oktober van 19:00 tot 20:30 uur.

Als je kinderen medeverantwoordelijk maakt voor de spullen die meegaan naar het strand en daarover van te voren duidelijke afspraken maakt. Samen een lijst maken van alle spullen die meegaan en deze laten zien aan de kinderen. Vervolgens bespreken wie wat gaat meenemen en daar verantwoordelijk voor is.

Als kinderen dit van te voren weten en dit met hen is besproken is er een veel grotere kans dat de kinderen de spullen zouden meenemen uit het restaurant naar het strand. Het was namelijk hun verantwoordelijkheid zoals ze allemaal een verantwoordelijkheid hebben.

Veel van deze taken worden niet vooraf besproken en wij als ouders gaan er vanuit dat kinderen dit dan vanuit hun zelf gaan doen, dit zelf leren.

Dit is een misvatting. Verantwoordelijkheid dragen is een taak die wij als ouders onze kinderen moeten leren.

Ik heb gelukkig een lieve vriendin die mij jaren geleden er op wees dat ik bij het ophalen van mijn kinderen bij haar ( zij was een tijdje oppas voor mijn kinderen), ik automatisch de tassen van de kinderen droeg. Toen zij mij erop wees bedacht ik dat het inderdaad wel gek was dat ik iets voor de kinderen deed wat zij best zelf konden doen. Bovendien ontnam ik ze daarbij het oefenen in verantwoordelijkheid dragen voor je eigen spullen. Vanaf die dag heb ik dit niet meer gedaan en ik ben er nog steeds erg blij mee. Mijn kinderen dragen automatisch hun eigen tassen en zijn vaak ook bereid een ander te helpen dragen als diegene meer dan 1 tas heeft.   

Gelukkig voor bovenbeschreven moeder kwamen haar zoons na van loop van tijd terug om te vragen waar hun moeder nu bleef en waren zij bereid om te helpen dragen.

Herken je in bovenstaand verhaal. Maak je ook regelmatig me dat je kinderen nadat ze lol hebben gehad, er vandoor gaan en geen verantwoordelijkheid nemen om de spullen op te ruimen, om te helpe dragen enz en je wilt dit niet langer, laat het mij dan weten.

Er is namelijk wel een oplossing voor en je helpt niet alleen jezelf ermee maar ook je kinderen.

Want hoe zou het nu zijn geweest als bovenbeschreven moeder van te voren overleg had gehad me haar kinderen. Ze serieus betrokken had bij het organiseren van het uitje naar het strand. Wie heeft ideeën, hoe gaan we het doen, wie doet wat?

Na afloop van het etentje hadden de kinderen hun eigen spullen gepakt, zoals afgesproken. Moeder had niet boos hoeven worden, niet verdrietig hoeven zijn. Ze hadden met elkaar weer terug naar het strand kunnen gaan.

We willen dit allemaal toch als ouder. Dit lijkt sprookjesachtig, het ideale kind maar er is niets sprookjesachtig aan. Alles heeft te maken met de manier waarop jij als ouder je kinderen benaderd.

Wil je dit ook leren!

Dit kan. Hilde en ik organiseren een gratis workshop “Opvoeden in de 21e eeuw” in de bibliotheek van De Lier. Nadat de eerste workshop op maandag 5 oktober binnen een paar dagen was volgeboekt, hebben Hilde en ik besloten om dezelfde week nog een workshop te organiseren en wel op donderdag 8 oktober van 19:00 tot 20:30 uur.

Meld je nu aan want vol is vol.

HIER AANMELDEN

Maak jij je kind afhankelijk uit liefde?

Onlangs heb ik ook een coronatest laten doen omdat ik wat vage klachten had, lichte verhoging en wat spierpijn.

Het was mooi weer, de teststraat was ingericht op een parkeerterrein en toen ik aankwam, stond er al een kleine rij wachtenden. Dit verbaasde mij enigszins omdat mij gevraagd was om op tijd te komen en niet te vroeg en ook niet te laat, juist om geen rij te doen ontstaan. Iedere aanwezige had deze mail ook ontvangen maar voor iedereen is op tijd zijn waarschijnlijk een rekbaar begrip.

Toen ik daar zo stond te wachten in de rij viel mij een stel voor mij op bestaande uit een moeder en een volwassen dochter. Nu is dat niet zo opvallend zou je zeggen al kan je je wel afvragen of een moeder ook in de rij moet gaan staan naast een volwassen dochter.

Mogelijk moeten zij allebei getest worden dacht ik nog.

Beiden toonden behoorlijk zenuwachtig. Dat merkte ik op uit hun gedrag; friemelen, onrustige heen en weer bewegen en werd ook bevestigd door de moeder die zich naar mij omdraaide met een heel angstig gezicht. Door dit gezicht was ik ervan overtuigd dat in ieder geval de moeder de test moest laten doen. Dat bleek echter niet zo te zijn.

Moeder vertelde mij ongevraagd dat zij de test niet mocht laten doen omdat zij geen klachten had maar haar dochter wel. Waarvoor dan die angst op haar gezicht alsof er straks iets vreselijks zou gaan gebeuren met haar dochter. En het leek erop dat de dochter dit ook van mening was. En daar kwam nog bij dat moeder haar dochter ook onbewust het gevoel gaf dat zij dit vervelende gebeuren niet alleen aankon maar dat zij, als moeder, haar dochter daarbij moest begeleiden, opvangen. Ik merkte bij mijzelf op dat de angst van de moeder mij ook niet onberoerd liet.

Terwijl waar hebben we het over. Het is zo gebeurd, veel korter dan bij de tandarts in de stoel zitten, het doet geen pijn, het voelt hoogstens wat onprettig.

De angst kan er echter wel voor zorgen dat je onbewust je keel dichtknijpt waardoor het mogelijk onprettiger voelt dan dat je ontspannen zou plaatsnemen.

Deze moeder heeft de coronatest voor haar dochter veel spannender en  dus vervelender gemaakt en tegelijkertijd haar dochter een gevoel gegeven dat zij onprettige gebeurtenissen niet alleen aankan.

Hoe erg is dit nu kan je denken maar wat had er nu gebeurd als moeder gewoon in de auto was blijven zitten en even was gaan lezen of lekker naar muziek was gaan luisteren.

Dochter had daar alleen in de rij gestaan. Met wat voor gedachten denk je?

  1. Ik kan dit al alleen
  2. Mijn moeder heeft vertrouwen in mij dat ik dit zelf aankan
  3. Ik ben al volwassen dus ik kan dit.

En welke gevoelens leveren deze gedachten op?

  1. Zelfstandigheid
  2. Trots
  3. Vertrouwen

En wat willen wij onze kinderen meegeven? Juist een gevoel van eigenwaarde, zelfstandigheid, relativeringsvermogen, veerkracht enz.

Wat dragen wij bij?

Onbewust doen we als ouders vaak veel te veel voor onze kinderen en geven ze daarmee het gevoel dat ze de dingen niet zelf kunnen.

Maak je kinderen minder afhankelijk van jezelf als ouder.

Stimuleer ze tot zelf nadenken, zelfstandigheid en veerkracht. Je kinderen zullen je later heel dankbaar zijn en vooral opgroeien tot volwassen mensen zelfvertrouwen en empathie.

Als je nu denkt dat dit wel zal meevallen en dat je je kind al heel veel zelfstandig laat doen, laat je dan eens verrassen door mee te doen aan de gratis online Masterclass die ik samen met Hilde Cromjongh geef op woensdagavond 16 september a.s.

Aanmelden hier